ورزان
دوستان! می خواهم شمایان را با کوه آشنا کنم و آشتی دهم. جایی که برترین پاره ی زمین است و مقدس در ادیان آسمانی.
به روشنی می دانم که این بلندی های زمین را دیده اید اما می خواهم بیشتر در این بهره ی روحانی شما را شریک گردانم. در سرزمین پاک و اهورایی ما کوه ها بسیارند. یکی از این ها، رشته کوه البرز است و چونان دیواری سترگ بین شمال و فلات پهناور ایران.
البرز قله های بی شمار دارد که برخی از آن ها در فراز تهران و راست و چپ آن قرار دارند که باید بسیار صعود کرد و پُر دید و سیر دید.
“توچال” یکی از ستیغ های البرز مرکزی است با بلندایی نزدیک به ۴۰۰۰ متر و پرصلابت که از دیگر قله ها به خوبی در برابر چشم است و عظیم.
برای دست یابی به این بام تهران از مسیرهای گوناگون -اصلی و فرعی- می توان رفت که در زیر به این راه ها اشاره می کنم و آنگاه در باره شان تا اندازه ای که بتوانم می نویسم.
مسیرهای چندگانه توچال
- تجریش – دربند – سربند
- نیاوران – بوستان جمشیدیه – کلکچال
- دارآباد – قله ی دارآباد
- چمران – ولنجک
- اوین درکه – پلنگچال
- امامزاده داوود
- اوشان – آهار
- جاده چالوس – نرسیده به گچسر – شهرستانک
