ورزان
ای کوهنورد محکم باش/ رو در کوه و صحرا / جسم وجان بیارا / ببین آبشار زیبا را
زمانی که زندگی ما را در تنگنا می گذارد و بیم آن می رود که افسردگی ، شادابی را از ما بگیرد ، به کوه می زنیم و با دل سپردن به نجوای کوهستان و گام نهادن در میان پاکوب ها و سنگلاخ ها ، آرامش می گیریم و با خود پیمان می بندیدم که هرگز دیو نامیدی و سیاهی را در خود راه ندهیم و برای دل خود پاره ای از “منظومه آرش کمانگیر کسرایی ” را به آواز می خوانیم :
“آری آری زندگی زیباست / زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست / گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست / ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست”.
“البرز” نعمتی است که خداوند به همه به خصوص مردم تهران هدیه داده است اما امانتدار خوبی نبودیم و درست استفاده نمی کنیم .
خوب رهنوردان همیشگی ما ! در یک روز آفتابی به “سربند” می رویم و از” پس قلعه ” به دره اوسون ، و خود را به دو راهی “شیرپلا” و “اسپید کمر” و “ایستگاه پنج تله کابین توچال” می رسانیم .
دست راست رو به مشرق دره ای است “پهنک اُرُس” نام که به “شیرپلا” می پیوندد. چند گام کوتاه بس است تا خود را به چشمه نزدیک “سنگ اُرُس” برسانیم . چشمه ای که به همت کوهنوردی آشنا ، سنگ چین شده و از آبش ، درختانی چند و گیاهان سیراب می شوند و خنکی و آرامش به روندگان می بخشند.
پایین “سنگ اُرُس” ، نهری روان است پر آب و پرجوش که در بهاران نمی توان بی گدار از آن گذشت. جایی است بی درخت اما با صفا که با ریزش آب از روی صخره ها و سنگ های بزرگ ، پرندگان هم به وجد می آیند و حاصل این دو ، شادابی و سعادتی است که همه را در بر نمی گیرد مگر دوستداران طبیعت را .
چشمه سنگ اُرُس
از کنار آب به بالای دره نمی توان رفت چون صخره است و خطرناک پس چاره ای نیست که از مسیر لوله ی بزرگ آبی که برای روستای “پس قلعه” کشیده اند ، بهره بگیریم.
راه از چپ دره و بالای رود و از میان سنگ ها ویا صخره ها می گذرد، با دقت بسیار گام برمی داریم زیرا جاهایی است که به پرتگاه می رسد و طناب هم ندارد و کوهنوردان کمتر از این مسیر صعود می کنند و بیشتر هنگام فرود از قله به این جا می آیند البته اگر هوا خوش باشد. بنابراین می طلبد که گروهی حرکت کنیم و با تماشای این دره ی زیبا ، خود را به چشمه پر آب “اُرُس” برسانیم. در زمانی کمتر از یک ساعت.
در اطراف چشمه سایبانی طبیعی است که می شود در آن جا برآسود و اگر با کوله ای پروپیمان باشیم، بسیار خوش می گذرد.
محیطی دنج است و آب گوارایی سرد دارد. افسوس که سرچشمه ها از ناآگاهی و بی توجهی برخی ، با پسماندها چهره ای ناخوشایند پیدا کرده و تنی رنجور دارند ؛ به دادشان برسیم و تا آنجا که می توانیم ، تر و تمیزشان کنیم و برای آیندگان پاک نگهداریم .
ازچشمه به بالا، گشادگی دره بیشتر می شود و بلندای کوهستان به خوبی در برابر چشم می نشیند . نام “فراخلا” را به این دلیل بر آن نهاده اند .
رفتن از این شیب تند و پر از تخته سنگ های شکسته ، هم توان می خواهد و هم شکیبایی. هرگام که بر می داری نیم گام به عقب برمی گردی که مانعی است برای صعود. از این سینه کش نفسگیر به آرامی و قدم کوتاه باید بالا رفت. در سمت غرب و از میان یال تیغه ای پاکوبی است که به “اسپید کمر” و “ایستگاه پنج”، می رسد. در سوی شرق منطقه ی “سیاه سنگ” است و در غرب “هزارچم ” و در شمال، گردنه ی “شهرستانک”. عزم ما راسخ تر می شود تا خود را به چشمه “فراخلا” و گوسفند سرای نزدیک آن برسانیم.
از میانه ی اردیبهشت و با آب شدن برف ها ، دره زیبایی خاصی به خود می گیرد. گل های دارویی و وحشی و سبزی های کوهی فضا را خوشبو می کنند و هوا آکنده از عطرهای هوش ربا می شود.
آب چشمه نه یکی بلکه از گوشه و کنار می جوشد و سخن های زلال دارد و پاکی در دل. شایسته است که این پاره ی بهشتی را دریابیم و از جاذبه هایش، بهره ها ببریم.
آب دره فراخلا در بهار
از چشمه “فراخلا” در چهل دقیقه می توان به “سیاه سنگ” (امیری) و از آن جا به “توچال” و یا از راه ماشین رو که در زمان ساخت “جانپناه امیری”، درست کرده اند به “هزار چم” و سپس به “ایستگاه هفت تله کابین توچال” و قله رفت.
اما اگر در خود توان جوانی را داری، با راست و چپ رفتن و نفسهای عمیق کشیدن و سربالایی طاقت فرسا را پیمودن خود را به گردنه شهرستانک و آنگاه به “توچال” می رسانی.
خوشا و بزرگامردا، جوانانی که این مسیر دشوار را طی می کنند و خود را به وصال محبوب یگانه شان می رسانند – درود بر همه.
